Este é o ano do cómic no Faladoiro. Un dos títulos que barallamos para ler era a novela gráfica “Enrrugas” de Paco Roca, que acaba de ser publicada en galego por “El patito Editorial”. Pois ben, resulta que este 27 de xaneiro foi a estrea da película, unha xoia de animación que ven de ser nominada aos premios Goya na categoría de Mellor Película de Animación e Mellor Guión Adaptado. Grazas á produtora galega “Perro Verde Films” temos a oportnuidade de vela en galego nas pantallas da nosa comunidade. Aquí tedes o enlace á páxina web oficial
Proximamente xuntarémonos para ver a película Persépolis, baseada no cómic homónimo de Marjane Satrapi.
Data da próxima xuntanza: 8 de febreiro, mércores, ás 16:30
Ademais, o mércores 7 de marzo, tamén ás 16:30 volveremos reunirnos para falar do libro do segundo trimestre: Fantasmas de luz, de Agustín Fernández Paz.
Estades invitados a asistir todos os que queirades ver o filme.
O 30 de xaneiro de 1948, un fanático hinduísta asasinou a Mathama Gandhi, o máximo defensor da política da non-violencia. Apostando por medios pacíficos, conseguiu levantar un pobo de 500 millóns de habitantes, a India, en prol da súa libertade. Dende 1964 esta data foi elexida para conmemorar o Día Escolar da Non Violencia e a Paz.
“Non hai camiño para a paz, a paz é o camiño”
Gandhi
“Nunca houbo unha boa guerra nin unha mala paz”
Benjamin Franklin
“Cando o poder do amor sobrepase ao amor ao poder, o mundo coñecerá a paz”
Jimi Hendrix
“Aqueles que fan as evolución pacíficas imposibles converten as revolucións violentas en inevitables”
Acabamos de reunirnos no Faladoiro maior para comentar a novela gráfica Persépole, da iraní Marjane Satrapi. Dende o país dos Ayatolás chéganos unha película que está a gañar os máis importantes premios, entre eles o Oso de Ouro e o Globo de Ouro, e que parece a máxima favorita ao Oscar á mellor película estranxeira. Trátase de “Nader y Simir, una separación“. Toca temas que sairon no debate sobre Persépole, como é o choque que se dá na sociedade iraní entre os valores relixiosos tradicionais e a modernidade.
Aquí tedes o trailer:
E aquí tedes a crítica da película e unha sinopse.
Neste segundo trimestre estamos a nos achegar ao mundo do manga, tema proposto polo alumnado que participa na actividade.
Como son doados de ler e hai moitas propostas interesantes, desta volta non todos lemos o mesmo. A oferta vai desde One Piece (unha de piratas) , pasando por Bakuman (que conta as peripecias protagonizadas polos autores dos manga), Carta al futuro (un romance)… ata Death Note.
Un dos personaxes que aparece neste último, e que é un habitual neste tipo de lecturas, é o shinigami.
Un shinigami (Deus dá morte) é unha personificación da morte na mitoloxía xaponesa. Non está claro cando se orixinou este concepto na cultura xaponesa e pode ser importado de China, ou posiblemente desde Europa. É polo que o personaxe occidental da Morte é un equivalente dos shinigamis. Parece ser, con todo, un termo recente xa que non pertence a ningunha deidad Shinto específica e é raramente usado no folclore. Actualmente, o uso do termo shinigami para facer referencia a un psicopompo e outros seres sobrenaturais asociados coa morte, é moi común nos mangas e animes xaponeses. Por exemplo, as series, Ballad of a Shinigami, Bleach, Death Note, Full Moon wo Sagashite, Soul Eater, e Kuroshitsuji usan os shinigami como unha parte fundamental da trama.
Nos mangas, a súa función é velar e decidir quen morre e como, ás veces ata alimentándose das almas humanas. Existe un gran misticismo ao redor desta figura, xa que non se pode delimitar se é boa ou mala, aínda que -nas narracións- moitas veces as súas decisións parecen cruentas e horribles. Pero a pesar de que as distintas relixións que lles deron un carácter demoníaco, o seu carácter é máis neutral. Pertencen á caste baixa dos deuses. Hai relatos que contan que estes deuses axudaron aos humanos a cumprir certas tarefas.
No club de lectura de adultos, o irmán maior do Faladoiro, estamos a ler Persépolis, de Marjane Satrapi. Esta novela gráfica está ambientada na Revolución Islámica de Irán e amosa as consecuencias dun réxime teocrático que cercena as libertades e reprime os dereitos da muller. Dende o país dos Ayatolas chéganos un novo cómic :”El Paraíso de Zahra” de Amir e Khalil. Narra a Revolución Verde que tivo lugar en 2009 contra o fraude nas eleccións e que foi aplastada polo réxime a sangue e lume. De feito, o nome do cómic é o nome do principal cementerio de Teherán, onde descansan mitas das víctimas da revolta. Unha obra prohibida en Irán que reflexa a toda unha xeración de xoves que loitan por un futuro en democracia.
Este Trimestre, o Club de lectura para os rapaces e rapazas do IES Monte Carrasco sumérxese nos cómics de Tintín. O reporteiro creado por Hergé está de moda, sobre todo co gallo da estrea do filme de Spielberg “As aventuras de Tintín. O segredo do Licornio”. Por iso, os nosos socios están a ler os albumes nos que se basea a película: “El secreto del Unicornio”, “El tesoro de Rackham el Rojo” y “El Cangrejo de las Pinzas de Oro”. Misterio, intriga e aventuras en lugares exóticos, protagonizadas polo noso heroe, acompañado do seu inseparable Milú e do inefable capitán Haddock.
2007: Nominada al Oscar: Mejor largometraje de animación 2007: Nominada al Globo de Oro: Mejor película de habla no inglesa 2007: 2 nominaciones BAFTA: Mejor película de animación, película de habla no inglesa 2007: Festival de Cannes: Premio especial del jurado. 2 nominaciones 2007: Premios Cesar: Mejor debut, guión adaptado. 6 nominaciones 2007: National Board of Review: premio a la libertad de expresión 2007: Círculo de críticos de Nueva York: Mejor película animada
Narra la conmovedora historia de una niña iraní desde la revolución islámica hasta nuestros días. Cuando los fundamentalistas toman el poder, forzando a las mujeres a llevar velo y encarcelando a miles de personas, y mientras tiene lugar la guerra entre Irak e Irán, Marjane descubre el punk, ABBA y Iron Maiden. Cuando llega a la adolescencia sus padres la envían a Europa, donde conoce otra cultura que nada tiene que ver con la de su país. La protagonista se adapta bien a su nueva vida, pero no soporta la soledad y vuelve con su familia, aunque eso signifique ponerse el velo y someterse a una sociedad tiránica. Voces originales en francés de Catherine Deneuve y Chiara Mastroianni. (FILMAFFINITY)
CRÍTICAS
—————————————-
“Didáctica y tierna, trágica y emocionante, realista y mágica, cómica y atroz, todo a un tiempo” (Javier Ocaña: Diario El País)
—————————————-
“La conversión del tebeo en película no altera la funcionalidad ni la gracia o espectacularidad del producto (…) Puntuación: *** (sobre 5).” (E. Rodríguez Marchante: Diario ABC)
—————————————-
“Animación limpia y fiel al estilo de los libros pero aún así de gran inventiva (…) Nunca sucumbe a lo previsible o lo sentimental (…) Puntuación: **** (sobre 5).” (Nando Salvá: Cinemanía)
—————————————-
“Constituye una novedad en el género de animación (…) conserva en todo momento un envidiable sentido del humor que evita el victimismo y el lamento. (…) Puntuación: *** (sobre 5).” (Francisco Marinero: Diario El Mundo)
—————————————-
“Persepolis me parece espléndida, el cómic y la película. Esa señora es muy lista, siempre tendrá problemas, también en Occidente.” (Carlos Boyero: Diario El País)
—————————————-
É filla única dunha familia de Teherán descendente da dinastía kayar, que reinou en Persia de 1781 a 1925, ata que o seu último representante, Ahmad Shah, bisavó de Marjane Satrapi, foi deposto en 1925 por Reza Pahlavi. Esta familia, de talante progresista, mandouna a estudar ao Liceo Francés ata que foron suprimidos os colexios bilingües polas autoridades islámicas que xurdiron da revolución de 1979. Ela e a súa familia, que simpatizaban coa revolución antes de que adquirise carácter islamita, viviron con dor as restricións das liberdades individuais, a represión, a imposición do veo feminino e o estalido da guerra Irán-Iraq, que o novo réxime utilizou para consolidarse.
En 1983, cando tiña 14 anos, os seus pais decidiron enviala a estudar ao liceo francés de Viena (Austria), para que puidese completar a súa educación laica e para permitirlle desenvolverse nun ambiente menos opresivo que o do seu país natal. Marjane non falaba alemán, pero nese momento era máis fácil para un iraniano conseguir un pasaporte para Austria que para Francia. Tras completar os estudos primarios regresou a Irán para estudar Belas Artes, pero pouco despois decidiu marcharse a Francia, e desde entón reside en París.
Marjane Satrapi, unha das artistas iranís máis aclamadas, galardoada con varios premios entre os que destacan o Premio ao Autor Revelación 2001 e Mellor Guión 2002 no Festival Internacional de Cómic de Angoulême, ofrécenos un relato autobiográfico sobre a súa infancia en Irán, que é á súa vez un excelente testemuño histórico dun pobo e unha época. Grazas á súa gran carga emotiva, crítica e irónica, Persépole converteuse nun cómic de referencia.
O FALADOIRO 