TRAS DO SOLPOR, de Haruki Murakami

Nun artigo que Jaureguizar publicou no xornal El Progreso, relaciona moi ben os personaxes desta inquedante novela:

“Murakami conta as dúas partes da noite, a dos noctegozadores e a dos amantes das luzadas mañaneiras, nunha soa novela. En ‘Tras do Solpor’ (Galaxia) unha lectora solitaria de bar, unha bela durminte, unha prostituta demasiado nova como para ser consciente da violencia do oficio e un músico consciente de que se asoma ao fracaso máis fondo e frustante, comparten o tránsito dunha noite ata a mañá”.

http://www.galiciae.com/nova/24902.html

Aos tertulianos de O Faladoiro o libro causou sensacións diversas: a uns custoulles entrar na lectura, a outros entusiasmoulles. Sobre todo deixaron pegada nos lectores aspectos como a tremenda soidade dos protagonistas (a sociedade xaponesa semellou ser unha sociedade chea de soidade e de carencias), a carencia de afectos, as vidas tráxicas que percorren a novela.

Conta unha historia desoladora, unha frustración constante.

O refuxio na noite, nos descoñecidos.

Ademais chamounos a atención a agresividade das cidades, a extrema competitividade que se vive. Tampouco se separa a vida laboral da persoal. Dá medo pensar que imos cara a ese camiño…

E o excesivo individualismo.

Non obstante, o final deixa aberta a porta á esperanza: a relación entre Mari e Takahashi; o abrazo á irmá para protexela; remóvense sentimentos cando se lle di a Mari que a irmá a valoraba e a necesitaba; a pesar da dureza do love hotel, é nese lugar onde se respira máis humanidade, semella un refuxio, van alí a sobrevivir; resulta detestable o personaxe do informático.

Tokio Blues

“Tokio blues (Norwegian wood)”, é unha película baseada na novela homónima de Haruki Murakami. Cando Toru Watanabe escoita casualmente a canción Norwegian Wood dos Beatles, a melancolía e a nostalxia lle fan retroceder ao seu pasado coma estudante noTokio de finais dos 60. Toru lembra á inestable e misteriosa Naoko, a moza do seu mellor amigo da adolescencia, e o suicidio deste, suceso que lle distanciou de Naoko durante un ano ata que se reencontran na universidade.

 

FALADOIRO MAIOR: DATAS PRÓXIMAS XUNTANZAS

DATAS DAS VINDEIRAS XUNTANZAS

11 DE ABRIL: VISIONADO DA PELICULA Lonxe do ceo.

9 DE MAIO: COMPARTIMOS A LECTURA Tras do solpor de Haruki Murakami

23 DE MAIO:  VISIONADO DUN FILME RELACIONADO COA LECTURA DE MURAKAMI

XUNTANZA DO FALADOIRO MAIOR

XUNTANZA DO FALADOIRO MAIOR

DATA: 7 MARZO ÁS 16:30

O mércores 7 de marzo xuntámonos na biblioteca para compartir a lectura Fantasmas da luz de Agustín Fernández Paz.

As opinións con respecto a dita obra foron moi diversas, aínda que en xeral non convenceu as lectoras e os lectores como no caso de obras anteriores, pois resulta ser unha historia moi previsible.

Recordounos vivencias da nosa mocidade, vivencias que xiraban arredor dos vellos cines. Tróuxonos ao presente una época do pasado, cando nos xuntabamos grupos de mozos e mozas e asistiamos ás proxeccións de cine cheos de emoción, aquilo era todo un acontecemento, as estreas da nosa adolescencia, como foi o caso de Tiburón (cando tivemos que conseguir cartos, non sen certas dificultades para poder ver a peli),  ou como cando acudíamos ao cine Veiga de Moaña, ou o cine de Seixo. Ir ao cine era un acto social, movía moito a toda a colectividade.

Pola contra cos multicines da actualidade, nos fríos centros comerciais, xa non nos parece que teña o protagonismo que tivo antano, nin supoña o mesmo, xa non é o mesmo.

No que si coincidiron a maioría dos e das participantes foi en que a novela (que literariamente semellou simple) resulta interesante, cando menos para mover á reflexión sobre temas tan vivos na actualidade, cunha clara intención de mover conciencias : a invisibilidade dos que non teñen traballo nin cartos, o medo que paraliza a mente, o individualismo cara ao que tende o ser humano, a carencia do apoio familiar que antes había e que agora xa vai escaseando…

Xa para rematar, con respecto ao tema da invisiblilidade, gustounos o feito de que ao final todos os “invisibles” da sociedade se unisen, pois xuntándose é posible que a sociedade vexa eses grupos de persoas, se vexa obrigada a recoñecer a súa existencia. Pódese saír do túnel asociándose, uníndose. Xúntanse porque necesitan sentirse parte de algo.

Aínda que os personaxes son moi simples, pois deles non se coñece case nada, o que converte fai que a narración sexa un pouco inverosímil, como se lle faltase algo á obra, tamén é certo que a denuncia que fai é real.

E para rematar, a parte das “Tomas extra” non convenceu moito, pensouse en que tal vez se trate dun experimento narrativo. Pero o certo é que non gustou moito.

Como complemento á lectura imos levar a cabo o visionado da película Lonxe do ceo.

E como lectura para a próxima xuntanza propúxose e acordamos ler a obra de Haruki Murakami: Tras do solpor, na que os feitos transcorren durante a noite na cidade de Tokio. Dado que falando do illamento e da soidade, xurdiu o tema do illamento no que viven algúns xaponeses, tal e como algunhas persoas coñeceron a través do documental que En portada saíu sobre Tokio. Por iso, pensamos que non estaría mal ler dita obra.

Estrea de Enrrugas

Este é o ano do cómic no Faladoiro. Un dos títulos que barallamos para ler era a novela gráfica “Enrrugas” de Paco Roca, que acaba de ser publicada en galego por “El patito Editorial”. Pois ben, resulta que este 27 de xaneiro foi a estrea da película, unha xoia de animación que ven de ser nominada aos premios Goya na categoría de Mellor Película de Animación e Mellor Guión Adaptado. Grazas á produtora galega “Perro Verde Films” temos a oportnuidade de vela en galego nas pantallas da nosa comunidade. Aquí tedes o enlace á páxina web oficial

http://www.arrugaslapelicula.com/ga/

E o trailer da peli

http://www.youtube.com/watch?v=IXyNrZW4z-M

O MUNDO DO MANGA

Neste segundo trimestre estamos a nos achegar ao mundo do manga, tema proposto polo alumnado que participa na actividade.

Como son doados de ler e hai moitas propostas interesantes, desta volta non todos lemos o mesmo. A oferta vai desde One Piece (unha de piratas) , pasando por Bakuman (que conta as peripecias protagonizadas polos autores dos manga), Carta al futuro (un romance)… ata Death Note.

Un dos personaxes que aparece neste último, e que é un habitual neste tipo de lecturas, é o shinigami.

Un shinigami (Deus dá morte) é unha personificación da morte na mitoloxía xaponesa. Non está claro cando se orixinou este concepto na cultura xaponesa e pode ser importado de China, ou posiblemente desde Europa. É polo que o personaxe occidental da Morte é un equivalente dos shinigamis. Parece ser, con todo, un termo recente xa que non pertence a ningunha deidad Shinto específica e é raramente usado no folclore. Actualmente, o uso do termo shinigami para facer referencia a un psicopompo e outros seres sobrenaturais asociados coa morte, é moi común nos mangas e animes xaponeses. Por exemplo, as series, Ballad of a Shinigami, Bleach, Death Note, Full Moon wo Sagashite, Soul Eater, e Kuroshitsuji usan os shinigami como unha parte fundamental da trama.
Nos mangas, a súa función é velar e decidir quen morre e como, ás veces ata alimentándose das almas humanas. Existe un gran misticismo ao redor desta figura, xa que non se pode delimitar se é boa ou mala, aínda que -nas narracións- moitas veces as súas decisións parecen cruentas e horribles. Pero a pesar de que as distintas relixións que lles deron un carácter demoníaco, o seu carácter é máis neutral. Pertencen á caste baixa dos deuses. Hai relatos que contan que estes deuses axudaron aos humanos a cumprir certas tarefas.

http://es.wikipedia.org/wiki/Shinigami

Viñetas dende Irán

    No club de lectura de adultos, o irmán maior do Faladoiro, estamos a ler Persépolis, de Marjane Satrapi. Esta novela gráfica está ambientada na Revolución Islámica de Irán e amosa as consecuencias dun réxime teocrático que cercena as libertades e reprime os dereitos da muller. Dende o país dos Ayatolas chéganos un novo cómic :”El Paraíso de Zahra” de Amir e Khalil. Narra a Revolución Verde que tivo lugar en 2009 contra o fraude nas eleccións e que foi aplastada polo réxime a sangue e lume. De feito, o nome do cómic é o nome do principal cementerio de Teherán, onde descansan mitas das víctimas da revolta. Unha obra prohibida en Irán que reflexa a toda unha xeración de xoves que loitan por un futuro en democracia.

http://periodismohumano.com/en-conflicto/del-paraiso-de-zahra-al-infierno-de-iran.html

Tintín no Faladoiro

Este Trimestre, o Club de lectura para os rapaces e rapazas do IES Monte Carrasco sumérxese nos cómics de Tintín. O reporteiro creado por Hergé está de moda, sobre todo co gallo da estrea do filme de Spielberg “As aventuras de Tintín. O segredo do Licornio”. Por iso, os nosos socios están a ler os albumes nos que se basea a película: “El secreto del Unicornio”, “El tesoro de Rackham el Rojo” y “El Cangrejo de las Pinzas de Oro”. Misterio, intriga e aventuras en lugares exóticos, protagonizadas polo noso heroe, acompañado do seu inseparable Milú e do inefable capitán Haddock.

PERSÉPOLE, PELÍCULA

http://alexr1d2.wordpress.com/2007/12/04/persepolis-una-dura-historia-envuelta-en-un-dibujo-algo-simplon/

TÍTULO ORIGINAL	Persepolis
AÑO	2007
DURACIÓN	Trailers/Vídeos 95 min.
PAÍS	Sección visual
DIRECTOR	Marjane Satrapi, Vincent Paronnaud
GUIÓN	Marjane Satrapi, Vincent Paronnaud (Cómic: Marjane Satrapi)
MÚSICA	Olivier Bernet
FOTOGRAFÍA	Animation (B&W)
REPARTO	Animation
PRODUCTORA	2.4.7 Films
WEB OFICIAL	http://www.persepolislapelicula.es/
PREMIOS	2007: Nominada al Oscar: Mejor largometraje de animación 2007: Nominada al Globo de Oro: Mejor película de habla no inglesa 2007: 2 nominaciones BAFTA: Mejor película de animación, película de habla no inglesa 2007: Festival de Cannes: Premio especial del jurado. 2 nominaciones 2007: Premios Cesar: Mejor debut, guión adaptado. 6 nominaciones 2007: National Board of Review: premio a la libertad de expresión 2007: Círculo de críticos de Nueva York: Mejor película animada
GÉNERO	Animación. Drama | Cómic. Biográfico. Animación para adultos
SINOPSIS	Narra la conmovedora historia de una niña iraní desde la revolución islámica hasta nuestros días. Cuando los fundamentalistas toman el poder, forzando a las mujeres a llevar velo y encarcelando a miles de personas, y mientras tiene lugar la guerra entre Irak e Irán, Marjane descubre el punk, ABBA y Iron Maiden. Cuando llega a la adolescencia sus padres la envían a Europa, donde conoce otra cultura que nada tiene que ver con la de su país. La protagonista se adapta bien a su nueva vida, pero no soporta la soledad y vuelve con su familia, aunque eso signifique ponerse el velo y someterse a una sociedad tiránica. Voces originales en francés de Catherine Deneuve y Chiara Mastroianni. (FILMAFFINITY)
CRÍTICAS	—————————————- “Didáctica y tierna, trágica y emocionante, realista y mágica, cómica y atroz, todo a un tiempo” (Javier Ocaña: Diario El País) —————————————- “La conversión del tebeo en película no altera la funcionalidad ni la gracia o espectacularidad del producto (…) Puntuación: *** (sobre 5).” (E. Rodríguez Marchante: Diario ABC) —————————————- “Animación limpia y fiel al estilo de los libros pero aún así de gran inventiva (…) Nunca sucumbe a lo previsible o lo sentimental (…) Puntuación: **** (sobre 5).” (Nando Salvá: Cinemanía) —————————————- “Constituye una novedad en el género de animación (…) conserva en todo momento un envidiable sentido del humor que evita el victimismo y el lamento. (…) Puntuación: *** (sobre 5).” (Francisco Marinero: Diario El Mundo) —————————————- “Persepolis me parece espléndida, el cómic y la película. Esa señora es muy lista, siempre tendrá problemas, también en Occidente.” (Carlos Boyero: Diario El País) —————————————-

http://www.filmaffinity.com/es/film144674.html

MARJANE SATRAPI

É filla única dunha familia de Teherán descendente da dinastía kayar, que reinou en Persia de 1781 a 1925, ata que o seu último representante, Ahmad Shah, bisavó de Marjane Satrapi, foi deposto en 1925 por Reza Pahlavi. Esta familia, de talante progresista, mandouna a estudar ao Liceo Francés ata que foron suprimidos os colexios bilingües polas autoridades islámicas que xurdiron da revolución de 1979. Ela e a súa familia, que simpatizaban coa revolución antes de que adquirise carácter islamita, viviron con dor as restricións das liberdades individuais, a represión, a imposición do veo feminino e o estalido da guerra Irán-Iraq, que o novo réxime utilizou para consolidarse.

En 1983, cando tiña 14 anos, os seus pais decidiron enviala a estudar ao liceo francés de Viena (Austria), para que puidese completar a súa educación laica e para permitirlle desenvolverse nun ambiente menos opresivo que o do seu país natal. Marjane non falaba alemán, pero nese momento era máis fácil para un iraniano conseguir un pasaporte para Austria que para Francia. Tras completar os estudos primarios regresou a Irán para estudar Belas Artes, pero pouco despois decidiu marcharse a Francia, e desde entón reside en París.

http://es.wikipedia.org/wiki/Marjane_Satrapi