|
Anos cincuenta. Unha acomodada e modélica ama de casa de Connecticut leva unha vida aparentemente equilibrada, satisfactoria e programada segundo os canons da familia burguesa americana. Con todo, de xeito inesperado, ten que enfrontarse a unha gravísima crise matrimonial e a un mundo exterior que impón límites ás emocións. Un mundo onde o racismo e a tolerancia sexual son fronteiras que non se poden franquear. (FILMAFFINITY)
|
- Ano: 2002
- Xénero:Drama
- País: Estados Unidos / Francia
- Duración: 107 minutos
- Dirección: Todd Haynes
- Guión: Todd Haynes
- Música: Elmer Bernstein
- Fotografía: Edward Lachman
Como en moitas das obras mestras do xénero, LONXE DO CEO desenvólvese nun prospero barrio residencial, nun mundo de brillante satisfacción burguesa e de esplendor technicolor no que menos importa é a solitaria vida interior dos seus protagonistas. En ALL THAT HEAVEN ALLOWS (“Só o ceo o sabe”), Jane Wyman interpretaba a unha viúva que se namoraba dun home novo (Rock Hudson); en THERE´S ALWAYS TOMORROW (“Sempre hai un mañá”), Fred MacMurray interpretaba a un marido desatendido que se reúne cun vello amor. Nestas e outras películas o amor e outras emocións acéndense, só para acabar coas críticas moralistas dos amigos e a familia. En LONXE DO CEO , as pequenas e susurrantes indirectas e a actitude engreída da comunidade bloquean os cambios que Cathy Witaker (Julianne Moore) está sufrindo.
O único fallo que vexo nesta película é que, a pesar do seu innovador enfoque, a trama dos amantes prohibidos non é moi nova e resulta bastante predicible. Con todo as actuacións, a cinematografía e a excelente dirección fan que tal queixa pareza irrelevante.”Lonxe do Ceo” toma unha estrutura narrativa clásica e fíltraa a través da moralidade dos anos cincuentas, mostrando que a intolerancia pode tomar moitas formas, e que as emocións son igual de intensas, sen importar o credo, raza ou sexo de quen as sente. Esta é a mellor película de Todd Haynes (ata o momento) e promete grandes cousas para a súa carreira futura. Recomendada coa advertencia de que non imos ver unha historia innovadora, senón a visión orixinal dun hábil director.
O FALADOIRO 